Een wereldwijde pandemie tricked me into een online business. Een woord dat menig business coach van de daken schreeuwde het afgelopen anderhalf jaar. Of is het nu al bijna twee jaar? Het was in ieder geval bíjna van moeten.
Heerlijk vind ik het. Die online business. Lekker in een jogging social media captions en blogs schrijven en ondertussen de kat aaien. Even aan het Belgische weer ontsnappen in Madrid? Laptop die handbage in en let’s go! Meer dan een jaar was ik het gelukkigst in mijn home office. De kat ook. Nu nog steeds trouwens. I love it. Maar ik mistte iets. Babbels.
Enkele klanten werden vriendinnen. Een content call duurt zo’n half uur, maar een aantal klanten trok dat gemiddelde zwaar naar boven. We babbelden en babbelden. Heel even over de sociale media posts van volgende maand, maar nog veel langer over het leven en over niets. Met een scherm tussen ons twee. Dat wel nog steeds.
Tot een dag in de zomer. Een niet te missen kans kwam op mijn pad en ik gooide alles in de strijd om deze opdracht binnen te halen. Het was wat ik nodig had. Ik voelde het aan alles. Zo gezegd, zo gedaan. Want zo schrijf ik al een maand voor CASA. Omringd met een hoopje fijne collega’s en babbels. Over het leven en over niets. Zonder een scherm tussen ons.
Ik ga goed op afwisseling en hou van mijn scherm, van mijn home office, van verse bananenpannekoeken als lunch en van de kat dichtbij mij. Maar nu ook van een eindje rijden met een podcast of dezelfde 4 liedjes on repeat. Van crackers met hummus als lunch, een team en in ‘t echt samenwerken.
It’s crazy busy. En vermoeiend. Dat dan ook weer wel. Want onderweg van je bed naar je bureau in je home office, daar kom je toch wel wat minder prikkels tegen dan tijdens een enkeltje van 55 km en op een hoofkantoor van een internationaal bedrijf. Maar I’m having fun en kruip lekker vroeg in bed. Terrasjesweer is toch gepasseerd. En voor het opnieuw van dat is, zal ik mijn ritme wel gevonden hebben.
